Saya kurang senang nak berbicara tentang politik. Dulu, abah merupakan rakan bual saya bila membicarakan tentang politik. Abah merupakan pejuang UMNO suatu masa dahulu, sewaktu zaman mudanya. Pertelingkahan dalam UMNO dari tahun 60an hingga 70an sehinggalah kes pembatalan UMNO lama pada 1986 membuatkan abah tawar hati dan bertukar menjadi berkecuali.
Anwar Ibrahim pernah menjadi antara pemimpin yang saya kagumi. Sewaktu zaman persekolahan saya, saya berbangga dengan pemimpin negara seperti Anwar yang petah berkata-kata. Semasa menuntut di Jerman, ketika kes liwat pertama ke atas Anwar, saya antara yang bersimpati dengan beliau. Sudahnya komuniti kami yang kecil di Jerman terpecah dua. Satu kelompok pro kerajaan, satu kelompok pro Anwar. Tapi kami tak adalah sampai 'berperang', cuma berperang mulut dalam mailing list atau bila ada gathering kat bawah jambatan di Konstanz ;)
Tetapi dalam kebanyakan masa, saya agak berkecuali bila menyentuh soal politik. Saya menyokong usaha-usaha kerajaan yang membawa kesejahteraan kepada rakyat tetapi dalam masa yang sama saya tetap mengkritik bila pihak yang memerintah ada buat salah.
Berbalik kepada isu Anwar, darjah kepercayaan saya kepada beliau menjurus ke angka sifar bukan kerana percaya kepada tuduhan liwat dan video skandal beliau tetapi hasil pemerhatian yang berterusan bersumberkan kedua-dua media pro pembangkang dan juga pro kerajaan. Akal saya yang waras dah tak boleh nak terima Anwar. Kadang saya sendiri pelik, hanya kerana ketaksuban kepada individu, kita jadi 'malas' untuk berfikir secara waras dan logik. Cubalah analisa kembali Anwar secara neutral... Betullah kata orang, cinta itu buta. Mereka sebenarnya dalam fasa 'cintakan' Anwar, hinggakan semua yang dilihat itu indah belaka....
No comments:
Post a Comment